کودکانی که باران شان ترانه ندارد

دستان یخ زده، صورت های آفتاب سوخته و پاهایی که بیشتر از عمرشان راه رفته اند حکایت کودکانیست که سرنوشت شان در خیابان ها و کوچه های شهر رقم می خورد.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از خرم آباد، زیر پوست این شهر کودکانی هستند که به جای گل زدن، گل فروخته و بچگی هایشان را مردانه می گذرانند.

دست هایشان ترک خورده فقری حاصل از بی رحمی روزگاران است و هر آن، نامهربانی ها را لمس می کنند.

موسیقی را می شناسند و آکاردئون شان، عشق می نوازد اما برای آنان تنها معنی لقمه ای نان می دهد.

این طفلان از خیابان فقط نان نمی گیرند بلکه نام شان را نیز می نهد.

برای آنان باران ترانه ای ندارد و تنها غم است؛ غصه سنگین نفروختن آدامس و بادکنک و گل هایشان.

پاسخی برای اشک های به گونه نِشسته شان نیست و کسی مرحمی بر تاول دستان زخمی از نامرادی روزگارشان نمی گذارد.

از همان اوان کودکی تنها عطری که می شناسند بوی اسپندی است که برای شان نان شب می آورد و هیچ نازشی برای نالش های شان وجود ندارد.

طی این روزهای نه چندان دور به میان شهر رفتم و همین حوالی کودکانی دیدم که سال های دنیا دیدن شان کمتر از انگشتان دست بود اما عمری است که تراژدی زندگی شان در خیابان ها می گذرد و به چشم عابران نمی آیند.