حکایت عشقِ «آتشی»

اردیبهشت، با وجود تو جوانه می زند.

تو می آیی تا همانند خورشید آگاهی و امید را در قلب های حاصلخیز فرزندانت بکاری و رشد دهی.

آمده ای تا با دستانت الفبای روشنایی را در ذهنمان حک کنی.

- عطر حضورت در کلاس آرامش دل هاست.

تو آمده ای تا رازدار دل های کوچکمان باشی.

اصلا تو آمده ای تا چهره زیبای زمین را به ما نشان دهی.

مسعود آتشی در 16 آذرماه سال 1341 در کوی جمشیدآباد شهر آبادان متولد شد.

پدر وی کارمند شرکت نفت بود و در سال هایی که به سال قحطی یا سفیدو مشهور بود به آبادان هجرت کرده و در زمان کودکی اش به برازجان برمی گردند.

معلمی نماد یک عشق درونی است در یک غروب زیبای اردیبهشتی در خانه کتاب شهر برازجان میزبان این معلم پیشکسوت و فرهیخته شدیم تا با ما از گفته ها و نگفته های قلب بزرگش و سال ها تعلیم در کلاس های درس بگوید.

آتشی اینگونه از خاطرات و روزهای گذشته اش به ایسنا می گوید: معلمی را هیچ وقت به عنوان شغل نگاه نکردم و همیشه به آن عشق می ورزیدم.

در سال های دانش آموزی تمامی معلم هایم بسیار تاثیرگذار بودند و من آن ها را همیشه برای رسیدن به این آرزوی دیرینه الگوی خود قرار دادم تا اینکه موفق شدم 30 سال در کسوت معلمی به جامعه فرهنگیان دشتستان خدمت کنم.