دستور امیرکبیر و صدای مخاطب جراید

کجاست مخاطب پیگیر که حاضر باشد در این وانفسای ترس از بیرون رفتن، لختی در کیوسک ها بیاساید و تیتر روزنامه ها را دست کم نگاه کند؟ ما بر سر چه می جنگیدیم و برای که؟ طرف حساب واقعی و رئال ما که بود؟ واکنش اهالی خواندن چه بود؟ دعوایی اگر بود بین انجمن صنفی و ستاد ملی کرونا، - حد یقفش کجا بود؟ و در این میان خواننده همیشگی چرا صدایش درنیامد؟ و پرسش هایی از این قبیل؟ به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه شهروند نوشت: آگاهان به روند تدریجی سیر تجدد در ایران وقوف کامل دارند که امیرکبیر دستور داده بود کارمندان دولت اگر از میزان خاصی از مواجب برخوردار هستند (ماهانه بیش از 200 تومان) روزنامه وقایع اتفاقیه را مشترک شوند تا هم خود در جریان امور باشند و هم دیگرانی را که سواد خواندن و نوشتن ندارند در معرض آگاهی و دانش افزایی قرار دهند.

هرچند دوره ای که امیرکبیر معزول و مقتول در ایران به فکر نوآوری و تجدید حیات دوباره فرهنگی و اجتماعی کشور بود، همتایش در ژاپن (میجی) در زمانی نه چندان دور، همین موارد را در سر داشت و حالیه نگاه شود که آنان در کجای گیتی قرار دارند و ما در کجا؟! بحث این نوشته اما در چرایی این دوری جایگاه در سپهر سیاسی و اجتماعی دنیا نیست، صحبت بر سر همان روزنامه ای است که زاده هزاوه فراهان و کشته فین کاشان، دستور به اشتراکش داد.