بی تو به سر نمی شود...

در این روزهایی که رفتن به حرم حضرت عبدالعظیم آرزوی خیلی هاست، ما برای ضبط یک برنامه، پس از هماهنگی کامل، به حرم رفتیم؛ حرمی خلوت که جای خالی زائران در آن احساس می شد.

- خبرگزاری مهر ؛ گروه مجله _ علی گلستانی فرزین: شب های ماه مبارک رمضان می گذشت و بالاخره، نوبت به شبی رسید که باید آماده رفتن به حرم سیدالکریم می شدیم.

ساعت حدود 11 شب بود.

گروه فیلمبرداری از در ضلع جنوبی وارد حرم شدند.

پشت در اصلی، هفت هشت نفری اصرار می کردند به نگهبان، تا نه داخل حرم و نزدیک ضریح، که فقط وارد صحن بشوند.

آنها از راه های دور و نزدیک آمده بودند، و شاید از قبل جواب اصرارشان را می دانستند.

اما دل است دیگر… گاهی هوای حرم می کند.

اینجا همان خانه بود ولی انگار شباهتی به روزهای دیگرش نداشت.

شوق ما چند زائری که تعدادمان به انگشت های یکدست هم نمی رسید، به اندازه غم تمام چشم انتظارهای پشت درهای بسته بود.

همه ما زیاد حرم سیدالکریم در شهرری آمده بودیم ولی این بار به کاشی و آجرهای دیوارهای حرم و حوض وسط حیاط و سنگ فرش ها دقت بیشتری می کردیم، سرمان را به هر طرف که می چرخاندیم انگار اولین بار است که حرم آمده ایم.

شبیه توریست ها شده بودیم.

انگار تا به حال این خانه را ندیده ایم و همه چیز برایمان تازگی داشت؛ همه چیز.