شعر و چاقو

چگونه ممکن است شاعری با خود چاقو حمل کند وقتی در ذات شعر، گفت وگوی عمیق و اصیل شاعر با انسان های دیگر، با طبیعت و با آسمان وستاره و درخت و رودخانه نهفته است؟ - خبرگزاری مهر ، گروه فرهنگ: محمد زارع شیرین کندی امروز 27 خرداد سالگشت درگذشت نصرت رحمانی، شاعر معاصر، است.

دکتر رضا براهنی، شاعر و نویسنده و منتقد شهیر معاصر، ید طولایی در نقد ادبی دارد و شعر بسیاری از معاصران را نقد و بررسی کرده است؛ طلا در مس و کیمیا و خاک صرفاً برخی از نقد های اوست.

در جایی خواندم که نصرت رحمانی در زمانی که احتمالاً شنیده بود براهنی شعر او را هم نقد خواهد کرد به کافه فیروز که براهنی به آنجا رفت و آمد داشت، می رود و به محض اینکه با براهنی رو به رو می شود به او حمله می کند و به طرز بسیار زشت و زننده ای او را کتک می زند.

راوی این داستان در مدح نصرت رحمانی و ذم رضا براهنی، می افزاید که رحمانی همیشه به همراه خود چاقو داشت و در مواقعی از آن استفاده می کرد چنانکه برای رضا براهنی هم چاقو کشید.

حالا شما تصور کنید: شعر و شاعر، چاقو و چاقوکش.

چه نسبتی بین این دو هست؟ حمل چاقو دقیقاً به این معناست که می توان خون انسانی را ریخت و کسی را کشت.

اما شاعری، به قول هلدرلین، معصومانه ترین پیشه عالم است و شاعر معصوم ترین و پاکترین و پارساترین انسان است.