سکوت و سکون 19 ماهه یک دانشجومعلم

«مجتبی .

صدامو می شنوی؟ .

مادر، صدامو می شنوی؟» 19 ماه است که جواب مجتبی به این سوال مادر، سکوت است و نگاه خیره به سقف.

- مجتبی .

صدامو می شنوی؟ .

مادر، صدامو می شنوی؟ 19 ماه است که جواب مجتبی به این سوال مادر، سکوت است و نگاه خیره به سقف.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: صبح یک چهارشنبه از آذر 1397، مجتبی عبدی، دانشجومعلم 21 ساله، ساکن رباط کریم، پای تخته سیاه کلاس درس ایستاده بود و عملکرد پیچیده ژن ها را برای شاگردانش تشریح می کرد که دچار ایست قلبی تنفسی شد.

مجتبی را به بیمارستان رساندند، عملیات احیا انجام شد، مجتبی از مرگ نجات پیدا کرد اما از آن روز تا همین حالا، دیگر کسی صدای خنده مجتبی را نشنید.

لب هایش قفل شد، نگاهش خیره ماند، گوشت تنش ذره ذره آب شد، مجتبی؛ آن پسر پرشور که ساعت های شبانه روزش کم می آمد، جزیی متصل به تخت و ملافه شد؛ جزیی از سه کنج خانه.

پزشکان معالج، بعدها می گفتند در آن لحظه از آن روز آذر ماه، یک توده کوچک چربی، به علتی نامعلوم و نادر، راهش را کج کرده به سمت مسیر گردش خون در قلب.

می گفتند همان شده که تپش قلب، ثانیه ای، سکته کرده و مغز، ثانیه ای، بی نفس شده.

می گفتند، مجتبی، یک پله بالاتر از زندگی نباتی ایستاده .