از اینجا رانده، از آنجا مانده

عجیب زمانی شده است؛ دوره شگفتی ها و پوست اندازی های شگرف.

نسل عجیبی که کارش از پوست اندازی گذشته، دندان های عقل نسل گذشته را شیری می پندارد و موی سفیدشان را مش می بیند و ابنای خود را نسل قرن بیست و یکمی می نامد.

- ایسنا/اصفهان عجیب زمانی شده است؛ دوره شگفتی ها و پوست اندازی های شگرف.

نسل عجیبی که کارش از پوست اندازی گذشته، دندان های عقل نسل گذشته را شیری می پندارد و موی سفیدشان را مش می بیند و ابنای خود را نسل قرن بیست و یکمی می نامد.

نسل پدران و مادران ما هم سرنوشتِ بین زمین و هوا مانده ی ما را از سوی دیگر می کشند.

آن ها نیز دندانه ای دائمی نسل جدید را شیری می دانند و مِش موهایشان را حاصل تفکر جوانی می دانند که می خواهد بدون کسب تجربه راه بلندبالای ایشان، یک شبه به زیبایی سن آن ها شود.

اما ما؛ مانده در بین آن ها و این ها.

نه راه پس داریم و نه راه پیش.

جدیدترها کوچک ترین حرکت ما را به نیاکان ما نسبت می دهند و برای آن ها قدیمی و با افکار ماقبل قرن 21 تعبیر می شویم.

بزرگ ترها نیز ما را جزیی از کل جدیدترها می پندارند.

با نسل پدرانمان گفتگو بایستی از پایین به بالا باشد، شاید مورد وثوق واقع شود و با نسل جدیدِ خود همه چیز پندارِ از سقف آسمان افتاده هم همان گونه.