و قلم، توتِم ماست...

به راستی زمانی که قدم در مسیر نوشتن می گذاری، اگر برای یک لحظه حتی قلبت همراهی نکند، هرگز نمی توانی نوشته ات را در قلب کسی جای دهی.

بگذریم از خبرنویس ها یا کارگرانِ رسانه یا افرادی که به جای خبرنگاری، - ایسنا/همدان به راستی زمانی که قدم در مسیر نوشتن می گذاری، اگر برای یک لحظه حتی قلبت همراهی نکند، هرگز نمی توانی نوشته ات را در قلب کسی جای دهی.

بگذریم از خبرنویس ها یا کارگرانِ رسانه یا افرادی که به جای خبرنگاری، یار و یاور روابط عمومی ها هستند.

سخن از خبرنگاری است که قلم، توتِم اوست و قلمش گرانبهاست.

در دل ماجرا می رود، چه با سیل، چه با جنگ، چه با زلزله و چه با کرونا! این خبرنگار، روزی خود را یک دانش آموز در دل عشایر می بیند که دسترسی به برنامه شاد و دنیای مجازی آموزشی ندارد.

یک روز از پیاده راه بوعلی رد می شود و خودش را یک معلول می داند که چرخ های ویلچرش در موانعی که برای موتورسواران نصب شده، گیر می کند اما موتورسواران در حال جولان در پیاده راه اند.

یک روز زنی کارآفرین می شود .

یک روز، پسرکی می شود که دستش به شیرهای آب پارک نمی رسد .

یک روز، مرد نابینا اما پُرامید روستایی .

یک روز، جوان تحصیلکرده و بیکار و دل بریده از همه جا .