این رقابت استعداد کُش!

دوازده سال یا دقیق تر دوازده بهار، از بهترین سالهای عمر همه ما پشت میز و نیمکت های مدرسه سپری شد.

مسیری که عرف اجتماعی، آرزوی پدر و مادرها و هزاران دلیل دیگر پیش پای همه ما گذاشته است.

- هدف هم از قبل تعریف شده، همان عرف اجتماعی و آرزوی والدین، کنکور و دانشگاه و چیزی شدن برای سربلندی خانواده.

در میانه تکرار این داستان برای میلیون ها کودک و نوجوان ایرانی اما علاقه شخصی، کشف توانایی و استعداد دانش آموز و حتی نیازهای جامعه و تامین شغل فرد هیچ جایی در این مسیر از پیش طراحی شده ندارد.

مدرسه و دانشگاه برای خیلی از ما قصّه ی بی خوابی و سالهای بر باد رفته است.

انبوه درس و مشق هایی که هیچکدام در زندگی روزمره دردی از ما دوا نکرد.

امروز نه چیزی از مشتقات به یاد داریم و نه مثلثات و جبر و احتمال و انتگرال در هیچ یک از مناسبات اجتماعی به کارمان آمد! آموزش یا استعدادکُشی؟! بسیاری از جامعه شناسان و متخصصین حوزه ی آموزش، این شکل از تعلیم و تربیت عمومی را یک نوع استعدادکُشی می دانند.

مدارسی که حتی به قدر یک دفتر یا چند سطر هم نه مهارت های فردی و زیست اجتماعی آموزش می دهند و نه بُعد تربیتی و پرورشی آنها مشهود و ملموس است.

این شیوه منجر به تربیت نسل هایی با سواد نه چندان عمیق، بدون ایده های بزرگ و خالی از عطش یادگیری می شود.