حق طلبی فرزند امام حسن (ع) در روز واقعه

عبدالله در کربلا کودکی بود که به سن بلوغ نرسیده بودT چون عمویش حسین (ع) را زخمی و بی‏ یاور دید، خود را به آن حضرت رسانده بود.

عبدالله خودش را ‏به دامان امام حسین (ع) انداخت و گفت: - «تابناک»؛ شب پنجم محرم پیش روست و پس از آن با طلوع آفتاب پنجم محرم، مصیبت بزرگ نزدیک‌تر می‌شود.

در چنین روزی عبیداللّه‏ بن زیاد در این روز دستور داد تا شخصی به نام زجر بن قیس به همراه 500 نفر بر سر راه کربلا بایستد و هر کسی را که قصد یاری امام حسین (ع) داشته و بخواهد به کاروان امام (ع) محلق شود، به قتل برساند.

با وجود این، با تمام محدودیت‌هایی که برای نپیوستن کسی به سپاه امام حسین (ع) صورت گرفت، مردی به نام «عامر بن ابی سلامه» خود را به امام (ع) رساند و سرانجام در کربلا در روز عاشورا به شهادت رسید.

بنا بر سنت تاریخی، روز پنجم محرم متعلق به فرزند امام حسین مجتبی (ع) است و ذکر مصیبت ایشان را می‌کنند.

عبدالله بن الحسن (ع) فرزند امام حسن مجتبی (ع) و مادرش، دختر شلیل بن عبدالله می‏‌باشد.

پسر ده ساله‏ دارد که آخرین پسر ایشان است و این کودک شاید پدرش را به یادش نمی‌‏آورد، چون پدرش از دنیا رفت، گویا چند ماهه بوده است، در خانه امام حسین (ع) بزرگ شد.