17 شهریور 57: آمار رسمی درست بود اما مردم باور نکردند

همان شب 17 شهریور، حکومت نظامی آمار کشته ها را بادقت و منطبق با گزارش پزشکی قانونی اعلام کرد ولی مردم نپذیرفتند و این ثمره سال ها استفاده تبلیغاتی از رسانه ها و بی اعتمادی مردم به آنها بود.

- عصر ایران؛ مهرداد خدیر- در چهل و دومین سالروز واقعه 17 شهریور 1357 که نقطه عطف تاریخ انقلاب به حساب می‌آید، جدای یاد شهیدان میدان ژاله، می توان 5 نکته به نسبت متفاوت و چه بسا کمتر گفته شده را یادآور شد:1.

اعلام حکومت نظامی در تهران و یک ماه پس از اصفهان در حالی صورت پذیرفت که تنها 12 روز پیش از آن، جعفر شریف امامی با شعار تشکیل دولت آشتی ملی نخست وزیر شده بود و با اعلام حکومت نظامی و سرکوب خونین 17 شهریور هیچ تناسب و تجانسی نداشت.

از این رو برخی این گونه تحلیل می کنند که در غیاب امیر اسدالله علم که عقل منفصل شاه به حساب می آمد شاه به هر دو گرایش برای کنترل اوضاع – سرکوب و گشایش- میدان داد تا ایده های خود را اجرایی کنند.

شریف امامی پروژه آشتی ملی را جلو ببرد و ارتشبد اویسی هم سرکوب خونین را.

حال آن که این دو قابل جمع نیستند.

2.

از خاطرات هوشنگ نهاوندی این گونه برمی آید که اویسی در واقع برای تشکیل دولت نظامی خود را آماده می کرده و کاندیدای نخست وزیری پس از شریف امامی بوده ولی در دقیقه 90، ارتشبد ازهاری جای او را می گیرد و نخست وزیر می‌شود.