کودکان کار؛ مرهمی چرکین بر هویت زخم خورده

از کودکان کار و خیابانی، آنقدر نوشته ایم و نخوانده اند، آنقدر گفته ایم و نشنیده اند که حالا و در این وانفسایی که خبرهای تلخ مدام زندگی هایمان را بمباران می کند و فضای مَجازی خلوت را هم از ما گرفته است، - گفتن دوباره از این هویت زخمی که مدام مرهمی چرکین بر آن می گذارند، واگویه ی آسیبی ست که همچنان به درمانش امیدواریم.

کودکان کار و خیابانی، آسیبی فراگیر در جهان به شمار می رود و اختصاصی یک کشور نیست، اگرچه گستره و عمق این آسیب در جوامع مختلف متناسب با وضعیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، متفاوت است؛ اما این آسیب را در اکثر جوامع به اشکال مختلف می توان یافت؛ اما در بعضی جوامع، جای درمان، به دنبال تسکین، بر زخم ها مرهم می گذاریم، مرهمی که گاه خود چرکین شده و نه تنها درمانگر نیست، زخم را کهنه و مزمن خواهد کرد، آنقدر که دیگر آن را فراموش کنیم.

زخم کودکان کار و خیابانی، خصوصا در کلانشهر شیراز، مزمن شده است و علیرغم کبودی چشم آزارش، مردم و مسئولان را تنها در زمان مواجهه، دچار تالمی سطحی می کند و بعد پشت انبوه خبرهایی که بارهای دوش مردم را سنگین و سنگین تر کرده، در سایه پرده ی مشکلات اقتصادی، پنهان می شود و به انزوا می رود.

وجود آسیب هایی نظیر کودکان کار و خیابانی که گاه فروشندگان دوره گرد چهارراه ها هستند و گاه گدایان معابر پیاده و سوا