حال خوش محرم 99

خیلی ها از همان روزهای اولی که مطمئن شدیم کرونا در ایام محرم هم رهایمان نمی کند، سازِ ناکوک زدند و با جمله هایشان افتادند به جان بچه هیأتی ها.

- اما زورشان به این دم ودستگاه نرسید.

خبرگزاری مهر ؛ گروه مجله _ محمدصالح سلطانی: من هیچ وقت به معنای مرسوم کلمه بچه هیأتی نبودم.

نه اینکه هیأت نروم، می رفتم، اما هیچ وقت نمی رفتم وسط حلقه ی سینه زنی.

یادم نمی آید هیچ وقت هروله کرده باشم.

هرچقدر هم آقای مداح اصرار کند که: این دو دستتون ادب کنه ، من یک دستی سینه می زدم همیشه.

صدای گریه ام توی هیچ حسینیه ای بلند نشده و صدایم از شدتِ عزاداری، بعد از هیچ مراسمی نگرفته.

اینها را نوشتم که بدانید قضاوت من، به اندازه ی بچه هیأتی های صفِ اولِ مجلس معتبر نیست، اما من هیأت های امسال را بیشتر از گذشته دوست دارم.

احساس می کنم روحِ آدم توی هیأتی که زیر آسمان برگزار شود، سبک تر است.

فکر می کنم این نظم و ترتیبی که توی نشستن ها و بلندشدن ها هست، این قاعده ی زمانیِ دقیقی که برای مجالس گذاشته شده عنصری را به هیأت های بزرگ ما اضافه کرده که جای خالی اش چندان به چشم نمی آمد، اما حالا که پر شده، صورت زیبایی به مجالس و جلسات مان داده.

انگار تکه ی کوچکی از یک پازل بزرگ که نبودنش را کسی احساس نمی کند اما بودنش پازل را کامل می کند.