گورخر ایرانی؛ گونه ای در معرض خطر انقراض

گور یا گورخر ایرانی با نام علمی (Equus hemionus onager) از راسته فردسمان و زیرگونه ای از گورخر آسیایی و دارای ارزش های بوم شناختی، زیبایی شناختی، مطالعاتی – تحقیقاتی، - جی پلاس، گور آسیایی در گذشته جمعیت فراوانی در خاورمیانه، آسیای میانه و چین داشت اما اکنون نسل آن در اغلب مناطق منقرض شده و از زیرگونه ایرانی تنها سه جمعیت کوچک در منطقه حفاظت شده خارتوران شاهرود و بهرام گور شهرستان نی ریز استان فارس و پنج انگشت ابرکوه باقی مانده است و 12 راس نیز در اختیار مرکز تحقیقات، تکثیر و معرفی مجدد گورخر ایرانی در پارک ملی کویر گرمسار قرار دارد.

بر اساس اعلام سازمان حفاظت محیط زیست، گور ایرانی اغلب روزها فعالیت دارند اما در برخی از مناطق به دلیل ناامنی شب ها فعالیت می کنند.

گورها به صورت اجتماعی زندگی می کنند و ماده ها به همراه بچه ها گروه هایی مجزا از نرها را تشکیل می دهند.

نرها اغلب تنها و یا به صورت گروهی کوچک متشکل از چند ماده و بچه هستند.

این گونه تندروتر از اسب و الاغ و قادر است با سرعت متوسط 50 کیلومتر در ساعت مسافت های طولانی را بدود.

گور ایرانی دارای حس بینایی، بویایی و شنوایی بسیار قوی و ارتفاع بدن 120 تا 142 سانتیمتر است.

این گونه شباهت زیادی به الاغ دارد و دارای گوش هایی بلند، باریک و نوک تیز است.