نگاهی به مسئله «طلب تحسین» در وجود شاعر

نگارسادات معصوم زاده، دانشجوی دکتری ادبیات غنایی در یادداشتی با عنوان نگاهی کوتاه، شاعرانه و «شاید» منتقدانه به مسئله طلب تحسین در وجود شاعر نگاشته و آن را در اختیار ایسنا قرار داده است می نویسد؛ - ایسنا/قزوین نگارسادات معصوم زاده، دانشجوی دکتری ادبیات غنایی در یادداشتی با عنوان نگاهی کوتاه، شاعرانه و شاید منتقدانه به مسئله طلب تحسین در وجود شاعر نگاشته و آن را در اختیار ایسنا قرار داده است می نویسد؛ در کتاب شعر بی دروغ شعر، بی نقاب استاد عبدالحسین زرین کوب و در بخش ادب غنایی، نکته ای خواندم و برداشتی کردم که شادمانه اشک شوقی بر چشمم نشاند و مرا به این باور نزدیک کرد که بیماری عجیبی که بعضاً درباره برخی از شاعران با عنوان خود بزرگ بینی یاد می شود، گاه، واهی و در صورت وجود، از جهاتی طبیعی است! دریافتم که این موضوع، یک درد جهانی و بشری است؛ شاعر جماعت البته شاعر دردمند واقعی دوست دارد خاص باشد و گاه واقعاً هست؛ او در نهاد خویش و بر مبنای میل طبیعی بشر، کمال گراست.

این شاعر تنهای نازک خیال، زود رنج است؛ حس نادیده گرفته شدن دارد و دوست دارد -حتی به غلط- از سمت رفقا و کسانی که دوستشان دارد تأیید شود.

اما شاعر واقعی، حد خودش، جایگاه خودش، مسیر طی شده، رنج ها، تنهایی ها و نقاط ضعف و قدرت خود را به خوبی می شناسد؛ با این همه گاهی �