جمعه ی تلخ با ترانه ای برای خیری...

عامو اینها ترانه نی خو.

ترانه باید با خوش ببرتت.

یعنی وقتی هاسی گوشش می دی بری تا اور دنیا و واگردی.

امروزی ها مسخره بازین.

ترانه نی.

- گفتم: زاغی یعنی هیچی نی؟ گفت: از هیچم هیچ ترن.

ترانه یعنی عبدالحلیم حافظ که وقتی گوشش می دی با خوش ببرتت تو کیچه پس کیچه های مصر و قاهره و یواشکی عکس های سُعاد حسنی نشونت بده و یکشه ای وِرت بده وسط خیابون نادر و عطر تنباکو و چای اسبی مست کنه و یاد کفش کلارک و شلوار ایزی و پسین های گرم تُوسون و صدای کولر اُجنرال از خود بی خودت کنه.

ترانه باید ببرت به صبحی که خبر مرگ بخشو دمه دروازه هی دهن به دهن می شد و انگاری یک چیزی هی راه نفس شهر می بست و آسمون تپیده بید روی زمین ومثل فشار قبرهی روی سینه امون زور می اورد ترانه یعنی بیک امانوردی تو جاسم بندری که وقتی تو بازار رو می کرد مردم سیش شپ می زدن.

ترانه باید با خوش ببرتت،که وقتی هی گوشش می دی نفهمی کی صبح شده و نشماری چندتا پاکت سیگار وینستون کشیدی.

ترانه باید ببرتت تا مغربی که اولین بار دیدیش،ببرتت تا ظهری که از کیوسک تلفن جلوی بیمارستان فاطمه زهرا سیش زنگ زدی و کوکاش گوشی برداشت و تو فقط هُف تو گوشی می کردی.

زاغی همینطور که روی کرسی قهوخونه نشسته بود ، آروم آروم قاشق شکری تو استکانش می ریخت و دونه دونه های شکر تو داغی بی حساب استکان چای معلق و پادره