صعودهای یک مرد 8000 هزار متری!

راه را گم کرده بودیم.

شب عجیب و ترسناکی بود.

جایی بر فراز ابرها در ارتفاع 7800 متری زمین در دل تاریکی راه را گم کرده بودیم.

- مجبور به بیواک شدیم، در یک شیب تند یخی 60 تا 70 درجه ای! جان هایمان را به دو پیچ در یخ و یک رشته طناب گره زدیم.

نگرانی در نگاه همه ما موج می زد.

هر طوری که بود نباید می خوابیدیم.

روی سر هم داد می زدیم تا خوابمان نبرد.

اگر کسی خوابش می گرفت دیگر کارش تمام بود.

باید تحمل می کردیم.

با امید آمده بودیم، به شادی رسیده بودیم، حالا نباید با غم بر می گشتیم.

در آن فضای کوچک و غمبار هر کدام از ما خودش را سفت بغل کرده بود.

سرمای استخوان سوز تا اعماق وجودمان رخنه می کرد و مغز استخوانمان را بدرد می آورد.

چندین ساعت گذشته بود، چندین ساعتی که هر ثانیه آن برایمان به اندازه هزار سال طول کشیده بود.

اینجا ما در یک دنیای دیگر بودیم.

شاید در آن لحظه هیچ کس روی این کره خاکی حال ما را درک نمی کرد.

ترس همه وجودمان را گرفته بود، نمی دانستیم در این سرمای 40 درجه زیر صفر چند نفر از ما یازده نفر تا صبح دوام می آورد.

لحظات سختی را سپری می کردیم.

جزء جزء بدنمان درد داشت و کم کم به مرز بی حسی می رسید.

کسی نمی دانست که چند قدم تا مرگ فاصله داریم.