از سوغات ویرانی تا جهیزیه ای که با سیل رفت!

زن روی لبه بهارخواب خانه نشسته و به زندگی اش نگاه می کند.

زندگی که می توان گفت چیزی از ان باقی نمانده، سیل همه چیز را با خود برده.

شسته و رُفته.

- ایسنا/بوشهر زن روی لبه بهارخواب خانه نشسته و به زندگی اش نگاه می کند.

زندگی که می توان گفت چیزی از ان باقی نمانده، سیل همه چیز را با خود برده.

شسته و رُفته.

در انتهای نگاه بلندش چیزی دیده نمی شود و مردمک چشمان سیاهش آنقدر عمیق است که گم می شوی در ژرفای ناگفته هایش.

اندوه سالیان.

درد.

گلایه.

حسرت.

تلخی.

روزها.

شب ها! باران.

باران و باز باران! هیچ وقت باران را اینگونه ندیده بود، که بیاید و با خود غم بیاورد.

همه روزهای خوش زندگی اش را با نم نم زیبای او به یاد می آورد اما این بار نم باران برایش نابودی سوغات آورده بود.

زن در خانه ای که از روح زندگی خالی ست می چرخد و می گوید تمام زندگی فرزندم از دستم رفت.

مرد فریاد می زند بارها با شهرداری مکاتبه شده بود.

گفتند لایروبی نمی کنیم.

به فرمانداری درخواست دادیم.

استشهادیه جمع کردیم.

اما افاقه نکرد! در خانه شان باز است و همه وسایل از یخچال و پتو تا کتاب و لباس آغشته به گل ولای در گوشه گوشه حیاط به چشم می خورد.

وارد می شویم و سلام می کنیم.

بعد از معرفی پیرمرد با ناراحتی می گوید: وسایل برقی، مرغ و خروس ها، کمد و لباس و بقیه وسایل، ماشینی که آب تا روی سقف