کَندَه و نقش آن در گوسفندداری سنتی در شهر نراق

کَندَن از نظر لغوی به معنی حفر کردن و آنچه را که در اثر فعل کندن ایجاد می شود به آن کَندَه می گویند و به معنی حفره یا زاغه ای شبیه غار است که در قدیم در دل خاک می کندند و از آن برای نگهداری گوسفندان در زمستان استفاده می کردند.

- نام قدیمی کنده در گویش قدیم نراق، زاغه بود و به مرور زمان به کنده تبدیل شد.

در داخل رودخانه نراق روبروی پاسگاه ژاندارمری قدیم و بالاتر از سِلخ دشت روکیه که اکنون به دامداری تبدیل شده باغی بود که به آن باغ زاغه می گفتند.

این باغ که کهریز قنات روکیه در آن قرار داشت متعلق به آقا تقی رئوفی بود که به این دلیل باغ زاغه می گفتند.

در قسمت شمال آن چند دهنه زاغه در قدیم برای گوسفندداری حفر کرده بودند و هم اکنون نیز موجود می باشند.

اطراف این زاغه ها با دیوار گلی محصور شده بود و سه دهنه آن متعلق به خاندان سید مهدی(سید مَعدی) موسوی بود که در قسمت بالای آن دیوارهای اتاق های مخروبه به چشم می خورد که نشانه این بود که در قدیم از این زاغه ها برای نگهداری گوسفندان استفاده می شده و اتاق های روی کنده هم محل زندگی دامداران بوده است؛ و علت دیگر آن نزدیک به سلخ روکیه برای تأمین آب مورد نیاز گوسفندان بوده است.

در کهن شهر نراق و مزارع اطراف آن از این کنده ها به وفور مشاهده می شود که نشانه آن است که در زمان های گذشته دامداری در نراق رو