روایت های مردمی در ادبیات دفاع مقدس رنگ باخته است / سهم کم ادبیات روشنفکری از روایت جنگ

طهورا میرزایی زاده؛ کردستان آشوب زده در روز های آخر تیر ماه 1358 وقتی که خبر بریده شدن سر چند سردار بومی در مریوان به گوش تمام کشور می رسد؛ - مطلب مهم دیگر اینکه وقتی کسی از کانون خون و جنون به اقلیم قلم پای نهد، روایت پرتپشی دارد.

کسانی، چون مجید قیصری، احمد دهقان و محمدرضا بایرامی چنینند.

ما از سال های جنگ فاصله گرفته ایم و این قبیل نویسندگان در نسل های بعد نیستند.

طبیعی است که نسل های تازه یا باید از تخیلشان مدد بگیرند که طبیعتاً تا حدی منبعث از نگاه رایج است؛ و یا باید خاطراتی را به جامه داستان درآورند که بعضاً برآمده از نگاه رسمی است.

برای همین هرچه از آن نسل رزمنده- نویسنده دورتر می شویم، از حس وحال کار ها کاسته می شود.

دانشجو: برای بهره مندی از ظرفیت روایت مردمی دفاع مقدس به منظور جذب مخاطب چه باید کرد؟ صلاحی: یک دلیل کم اقبالی عمومی به ادبیات دفاع مقدس آن است که از روایت غیررسمی -که مردم مشتاق آنند- فاصله دارد.

باید مستندنگاری را جدی گرفت و به ثبت روایت های اصیل پرداخت؛ و در گام بعد، این روایت ها -و حتی برخی روایت هایی که سینه به سینه نقل شده و هنوز کتابت نیافته است- را دست مایه آفرینش داستان قرار داد.

البته کسی که سوژه را انتخاب می کند، باید بر تکنیک و فرم، وقوف تام داشته باشد و با هنرمندی آن را پرورش دهد و خواندنی تر عرضه �