یادداشت احساسی پژمان جمشیدی برای میناوند؛ مهرداد کمرم شکست

پژمان جمشیدی در یادداشت احساسی برای مهرداد میناوند نوشت: فوتبال بدون کری خونیاش که فوتبال نیست، باورم نمیشد وقتی بیمارستان بودی استقلالیا هم دلشون خون بود، - مهرداد جانم سلام مهرداد بهت گفته بودم اولین باری که دیدمت کی و کجا بود؟ میدونم تو یادت نیست.

نبایدم یادت باشه.

تو ستاره تازه پرنور شده فوتبالمون بودی و بعد از جام ملت های اسیا 96 و اون درخششت تو اون جام ، اومده بودی زمین شماره دو امجدیه که احتمالا کسی رو ملاقات کنی.

یادمه نفسمون بند اومده بود دیدیمت.

شک ندارم همه بچه هایی که اونجا بودن و اتفاقا همه هم تقریبا هم سن و سالت بودیم ارزو داشتیم روزی کمی شبیه تو بشیم.

به جایگاه تو برسیم.

سال ها گذشت و هم بازی شدیم تو تیم ملی.

هیچوقت نشد این خاطره رو بهت بگم.

نشد بگم تو کجا و من کجا.

هرچند چیزی که عیان بود چه حاجت به بیان بود.

چقدر به هم نزدیک شدیم.

هروقت ایران بودی خراب میشدم سرت.

یادته خونمون تقریبا تو یه کوچه بود.

شده بودم داداش کوچیکه.

میومدم و کلی راجب فوتبال حرف میزدیم و کلی با اریا تو هال اون خونتون که لعنتی یه پله بیخود هم وسطش داشت فوتبال بازی میکردیم و تازه بعدش یه شبایی میرسیدیم به مراسم بذل و بخشش.

اخر شب که میخواستم برم در کمدتو باز میکردی و میگفتی اینارو از اتریش اوردم هنوز نپوشیدم ، هرکدومو دوست داشته باشی و برنداری ازت نار�