گویش تهرانی های قدیم در سولقان

یکی از ویژگی های اجتماعی اهالی «سولقان» و روستاهای اطراف آن، برخورداری از لهجه در مکالمات روزمره، زبانی است که هنوز هم بین ساکنانش رواج دارد.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازتابناک به نقل از همهشری آنلاین اهالی قدیمی در سولقان هنوز با واژه ها و کلماتی با همدیگر حرف می زنند که اساس زبان و ارتباطات اجتماعی شان را تشکیل می دهد.

برای مثال در این روستا آو یعنی آب.

آو رُو بالانِه یعنی آب را ببند.

نگُم در واقع قارچ درخت هلو را می گویند که به صورت شیره های چسبناک در تنه درخت ظاهر می شود.

آجِیش مورمور شدن بدن را می گویند.

آرتُو معجون توت خشک سفید و مغز گردو است و آییز گردش مرغ و خروس در باغچه و حیاط را می گویند.

هم چنین آغُور کدِی یعنی کجا می خواهی بروی؟.

البته تعداد این واژه ها بسیار است و به گفته ساکنان قدیمی، این واژگان بر اساس ریشه کلمه، جایگاه و صوت های به کار گرفته شده، آهنگ و معانی ویژه ای دارد.

در واقع سولقانی ها بر این باورند زبان محلی آنها یکی از افتخارات و سندی بر هویت و اصالت فرهنگ محلی و قومی است و نباید گمان کرد که این کلمات بی ارزش، بی معنا و فاقد هویت هستند.