«قٌوت»، غذای نوستالژیک همدانی ها

مادربزرگ کارکشته بود و از زمان بچگی به یاد دارم «قٌوت» را به عنوان قدیمی ترین عصرانه همدانی ها که سر سفره افطار هم خودی نشان می هد، با دست و پنجه عالی آماده و دل همه را آب می کرد، - خبرگزاری فارس – همدان، سولماز عنایتی: سوار آن را تجربه کرده بودم، گفت آره بابا جون مغرب می برمت .

پدربزرگ خمیده و دست به کمر نم نم از تیررس مردمک کوچک و مشکی چشمانم دور و دورتر و محو شد.

به خانه کودکی که انتهای کوچه سمت راست بود نزدیک شدم و بی آنکه دَر بزنم  وارد شدم، حیاط جلویی را پشت سر گذاشتم و چشمانم به حوض مستطیلی و درختان آلبالو وسط حیاط بزرگه روشن شد و بچه ها را صدا زدم با جیغ و شیطنت پریدم در حوضچه و زیر سایه درخت آلبالو جوانی های مادر را که گهگاهی از پنچره بلند و قدی، حیاط را  نگاه می کرد و مطمئن می شد طفل کوچکش زخم و زیلی نشده؛ می نگرستیم.

 تیغ آفتاب تابستانی از لابه لای ترکه های درخت آلبالو بر صورت به اندازه کف دستم می تابید و پلک های چشم مان را بی اختیار سنگین می کرد اما عشق به بازی و بالا و پایین پریدن، از تیغ تیز آفتاب عمیق تر بود.

 فکر آب بازی و خیس کردن تمام حیاط مثل خوره ذهنم را می خورد و وقتی به خودم آمدم پدر، همان مردی که آن زمان جوان و خوش قد و قامت بود  را میانه دَر، خیسِ آب کرده بودم و شلنگ بلند و چندمتری آب را همچون شاخه گلی دور تا د�