تشک ابری

ترس فی المجلس و ذاتاً ترسناک نیست اما مو از اینکه همه دور و برم باشن و مو باز تاک باشم می ترسم، مو از تنهایی می ترسوم.

مو از چِک چک لوله آبی تو تاریکی شو می ترسُم، - وهم برم میداره.

شاید باورت نشه مو از مرگ نمی ترسم اما از ای که تک و تنها بیلنوم (بذارنم) تو قبر می ترسم.

خورشیدو گفت: آدم وقتی می میره فقط چشهاش نمی بینه اما گوشش کامل می شنوه گفتم: همی چی؟ گفت: بله همی چی.

انگار سرم محکم خورد به یک چیزی مثل آهن.

سینه ام سنگین شد، نفسم بند اومد، ترسم پهنا ورداشت.

حالا که خوب فکر می کنم ترس همیشه همراهم بیده از بچگی یا خیلی عقب تر، گمونم قبل از دنیا اومدنم، مو می ترسیدم.

از تاریکی، از دزد، جن، پاسبان، از بُوام که وقت و بی وقت می زدوم و مو تلافی همه ای ترسها و کتکها شو تو تشک ابریم جبرانش می کردم و چنان بَرمی می نهادوم که اون سرش نا پیدا و چنان نقشه کشورها روی تشک ابری گل درشتم ترسیم می کردم که می تونستم مستقیم تو چیشهای پیکاسو و ونگوگ نگاه کنم و بگم برو پس بذار باد بیاد، و اونها هم بی ملاحظه زیر لبی بگن: برو عامو بو شاش کشتِمونها.

میزان بارون تو آسمان ابری تشکم و بزرگی و کوچکی نقشه کشورها بستگی به تغییرات فیزیکی جو هوا نداشت بلکه تنها و تنها به حجم مصرف هندونه و خربزه آخر شو مرتبط بود و ایضاً به شتاب ثانویه ادرار و مسافتی که باید طی �