ناشنیده هایی از مردم داری بهجتِ عارفان/ از شوخی با اخموها تا شکوفا شدن لبخند تا سبقت در سلام به کودکان

پدرم مقید به هدیه دادن بود؛ سعی می کرد ولو با دادن هدیه ای کوچک، قلب افراد را شاد کند و البته، با این هدیه، دعای خیر خودش را هم بدرقه آن ها می کرد.

- گروه دیگر رسانه های خبرگزاری فارس: 12 سال از آن روزی که پرکشید و به سرای باقی و منزلگاه نیکان شتافت، می گذرد.

وجود پربرکتش در جامعه مادی زده ما، مثال نوری بود در ظلمات گمراهی که راه رستگاری و عبور از جاده های لغزنده زندگی دنیوی را نشانمان می داد.

امروز، سالروز رحلت جانگداز فقیه آگاه و عارف کامل، حضرت آیت ا.

العظمی بهجت(ره) است؛ بزرگ مردی که به تعبیر علامه جعفری، هر چند صد سال یک بار، مانند او زاده می شود تا گواهی باشد برای مردمی که به زندگی توام با زهد و تقوای معصومین(ع)، با دیده شگفتی می نگرند؛ تا نشانی باشد برای این که چگونه می توان از جهان مادی دل کند و به سرای باقی دل بست و خشنودی خدا را در خشنودی بندگان او جست و از میان جامعه به سوی عرش اعلی طی طریق کرد.

بی گمان منش اجتماعی و نحوه سلوک آیت ا.

العظمی بهجت(ره) با مردم، برگی مهم از زندگی نامه سراسر نور اوست.

روزنامه خراسان در سالروز ارتحال آیت الله بهجت با فرزند ایشان، حجت الاسلام علی بهجت، درباره منش و سلوک این عارف ربانی در مواجهه با مردم گفت وگویی داشته است که بخش های خواندنی آن در ادامه آمده است.