«صالح» نان داد.../ روایت «نامه مجازی» و راهی که باز شد

اینک قرار است داستانی روایت کنم که اشک بریزید نه برای «صالح»، برای کودک 13 ساله ای که فراموش کرده بزرگترین آرزوی یک پسربچه ماشین کنترلی است که از دیوار راست بالا برود نه دستگاه جوش و فرز! قرار است با خواندن این سطور تا کمر بر استقامت و پایداری مردی که هنوز پشت لبش سبز نشده، - خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: دلم برای اهواز و کارون تنگ شده بود، رفتم کابینت ها را مرتب کنم تا کمی سرگرم شوم، دیدم کتری استیل قدیمی جهیزیه ام کز کرده گوشه کابینت و انگار دلش گرفته آخر روزگاری گل سرسبد آشپزخانه بود و کلی خستگی را از جان اهالی خانه به در کرده بود؛ دلم برایش سوخت آوردمش بیرون و گذاشتمش تو ساک دستی تا ببرم تعمیرش کنند.

  اول بازار قدیمی خیابان شهرداری یک مغازه کوچک تعمیراتی دیدم رفتم نزدیک پسرک کوچکی چنان  عاشقانه کار می کرد که اصلا متوجه من نشد نشستم روی صندلی تا کارش تمام شود گفتم کتری من را تعمیر می کنی؟ سلام کرد و کتری را گرفت، پای درد دلش نشستم انگار سال ها مرا می شناسد اسمش صالح بود و پدرش را از دست داده است.

صالح با این سن و سال کم نان آور خانه شده و دست های کوچکش پینه بسته است، لباس کارش وقار خاصی به او داده راستش پشتکارش را ستودم او صبح ها شاگردی و سماور تعمیر می کند و  بعدازظهرها هم به قول خودش در باغ کار می کند.