ما را چه به سیاست؟!/سعید حجاریان

اکنون ما نه تنها ماقبل نظام پارلمانی به قاعده هستیم بلکه به سرعت به سوی نظامی شبه پارلمانی در حرکت هستیم؛ وضعیتی که ما را به پیشاسیاست پرتاب می کند.

- مشق نو؛ سعید حجاریان انتخابات بودگی انتخابات 1400 به دلایلی مختلف در معرض پرسش قرار گرفته است.

فارغ از چگونگی مشارکت مردم، کمیّت و کیفیت ردصلاحیت ها و سایر متغیرها گمان می کنم بتوانیم انتخابات پیش رو و آنچه را که زیرپوست آن می گذرد از منظری متفاوت تحلیل کنیم و آن نوعی گذار است؛ گذار از نظام ریاستی به نظام پارلمانی .

در نظام های پارلمانی معمولاً فردی که مأمور تشکیل کابینه می شود، باید قادر باشد تا با احزاب مختلف گفت و گو کند و از طریق چانه زنی بعضی را به سَمت ائتلاف با خود بکشاند و نتیجتاً اکثریت پارلمان را به دست بگیرد و کابینه را تشکیل دهد.

خوانندگان پیگیر، اخبار و جدل های حول و حوش تشکیل کابینه در اسراییل را به طور قطع دنبال کرده و چنین تصویری را در ذهن دارند.

در ایران اما رییس کابینه که بناست در لفافه انتخابات ریاست جمهوری انتخاب شود، با مشکلاتی متعدد مواجه است.

مهم ترین آن ها فقدان احزاب و امتناع امر چانه زنی است؛ بنابراین رییس جمهور ناچار است به سمت مجامعی برود که قدرت بسیج کنندگی رأی دارند و با رؤسای آن ها به داد وستد و بده بستان بپردازد.