9 ساعت کرونایی در یک اتوبوس

راننده آهسته حرکت می کند و مسیر هفت ساعته را با 38 مسافر و در 9 ساعت می راند؛ ساعت هایی کرونایی که کمتر سرنشین آن به ماسک، الکل و پروتکل های بهداشتی اعتقادی دارند.

- راننده آهسته حرکت می کند و مسیر هفت ساعته را با 38 مسافر و در 9 ساعت می راند؛ ساعت هایی کرونایی که کمتر سرنشین آن به ماسک، الکل و پروتکل های بهداشتی اعتقادی دارند.

اتوبوس نسبتا قدیمی است و دو ردیف صندلی تا انتهایش قد کشیده اند.

صندلی ها خشک و سفت و رویشان رنگ آجری چرکی دارد.

کف هم با یک موکت سبزرنگ که گل های درشتی دارد فرش شده است.

بالای سر راننده یک تلویزیون کوچک خسته جا خوش کرده و تمام مدت مسیر هم خاموش می ماند.

سمت چپ و راست تلویزیون، ال سی دی های کوچکی با چراغ روشن نوشته هایی را تکرار می کنند: از مهماندار برای انجام کارهایتان کمک بگیرید و سفر خوشی را برایتان آرزو می کنیم .

دمای اتوبوس و ساعت دوان دوان و به اشتباه در ال سی دی ثبت و سریع محو می شوند.

مهماندار و راننده هیچکدام لباس فرم ندارند، ماسک هم ندارند و خبری از رعایت پروتکل های بهداشتی نیست؛ نه الکل و نه ماسک.

حتی به عنوان خوش آمدگویی یک بطری آب هم دست مسافر نمی دهند! 22 مسافر را روی صندلی ها جاگیر می کنند.

مهم نیست مسافر چه صندلی ای خریده است و راننده بنا بر آشنایی که با مسافران دارد خودش صندلی را تعیین می کند.