این سوگنامه «مهشاد» و «ریحانه» نیست

برای شما نمی دانم اما برای من شنیدن خبر مرگ کسانی که یک شکل از نزدیکی و قرابت را با آنها دارم نشانه ای از بالا رفتن سن است.

نمی دانم چندمین خبر مرگی است که در این یکی دوسال می شنوم، - ایسنا/بوشهر برای شما نمی دانم اما برای من شنیدن خبر مرگ کسانی که یک شکل از نزدیکی و قرابت را با آنها دارم نشانه ای از بالا رفتن سن است.

نمی دانم چندمین خبر مرگی است که در این یکی دوسال می شنوم، اما قطعا جنس داغ این آخری شکل دیگری است.

یک جور احساس اشتراک در سرنوشت و چیزی که برای آنها رقم خورد.

وقتی بشنوی دو دختر جوانی که پیش از این نمی شناختی، ناباورانه کیلومترها دور از خانه جان سپرده اند احساسی شبیه تمام خبرهای مرگی داری که شنیده ای.

اما، وقتی می شنوی آن اتوبوس لعنتی در آن وقت شوم همکارانت را به مقصدی می برده که ناگاه جغد شوم مرگ سر راهشان سبز می شود حال دیگری پیدا می کنی.

حس می کنی بی پناه تر از همه ای و راهی که انتخاب کرده ای دیر یا زود به چنین سرنوشتی ختم می شود.

این سوگنامه مهشاد و ریحانه نیست.

ذکر مصیبتی است برای ما.

برای خودمان که عمر و جوانی را پای میز قمار رسانه آورده ایم.

راستش بعد از شوک اولیه ناشی از این خبر تلخ، به یاد خودمان افتادم.

به یاد بی پناهی و سرنوشت نامعلومی که در انتظار تک تک ماهاست.