سلام، من امام جماعتم!

یک چهاردیواری به نام نمازخانه و موکتی حال ندار، همین! من قرار بود امام جماعت این مسجد باشم.

- روزهایی که نوبت خانواده های جوان بود، بیرون از مسجد فرش پهن می کردیم و به نوبت من و یکی از خواهران طلبه تا اتمام کلاس والدین، بچه ها را سرگرم می کردیم؛ در موفقیت دوره همین قدر بگویم که در کمال تعجب و ناباوری دیدیم خیلی جاهای دیگر هم از آن الگوبرداری کرده اند؛ اما حرکتی که مسجد را ویژه کرد و باعث شد توجه ها به سمت آن جلب شود خانه ی امید بودنش بود، محل مقدسی که پناهگاه همه شد.

تحت پوشش هر چقدر جلوتر می رفتم اراده ام پولادی تر می شد اما هنوز ته وجودم یک نکند نشودِ ضعیف بود، احساس می کردم هرچقدر مصمم تر شوم آن صدا هم دورتر می رود تا جایی که بعد از تحت پوششِ مسجد گرفتن 40 خانواده نیازمند، دیگر آن صدا را به کلی نشنیدم.

یکی از بچه ها که نگران بود دستم را فشار داد: آ شیخ، 40 خانواده را به شال مسجد گره زدی که برایشان کاری بکنی، نشود که دلز ده و دست خالی برگردند؛ اما من فقط لبخند زدم چون ایمان داشتم که می شود.

_40 خانواده؟ آن هم برای یک مسجد نوپا؟! _حق دارید تعجب کنید اما اگر خدا بخواهد کن فیکون اش می کند؛ رزق است دیگر، هزار نفر جمع شوند تا زمین را به آسمان بدوزند که رزقتان نرسد اگر خدا اراده کند می رسد، آن هم از جایی که فکرش را نمی کنید.