صدای خوزستان: ما داهاتی ها صدا بلند نمی کنیم؛ شرم مان می شود!

ما می خندیدیم.

هنوز هم.

ما خوزستانیها، ما سیستانیها داهاتی هستیم.

ننه هایمان چشم شهر را نداشتند می گفتند آدم توی شهر حجب یادَش می رود.

به ما گفتند صدا بلند نکنید بشوید مثل شهریها.

- یادداشت مهمان؛ نرگس داشادیان از بندر ماهشهر، خوزستان: هنوز عامو احمد می رود آب نم نم می خرد.

آب نم نم آبِ تصفیه شده است.

شاید عینِ باران.

یادم نیست یکهو چه شد که مغازه هایی با تصفیه های بزرگ توی شهر دهان باز کردند، سه چرخه ها کارشان رونق گرفت و هرکس که کاری نداشت یک تانکر آب نم نم پر می کرد می گذاشت توی سه چرخه اش و دوره توی کوچه ها می افتاد.

پسرِ خانم اعظمی هم یکی از همین ها بود.

پیرترها و آنها که نمی توانستند خودشان را به مغازه های بوی کلر گرفته ی آبی برسانند مشتریِ پای ثابتش بودند.

اسمش را یادم نیست اما حالا راننده آژانس است.

مادرها هر دو سه روز یک بار گوش به کوچه داشتند تا صدای سه چرخه آبی را بشنوند و دبه های بیست لیتری شان را پر کنند.

کمر های خیلی هایشان توی این جابه جایی درد گرفت اما بلند شدند.

ما شهری بودیم.

تابستان ها که می رفتیم دهات یکی از تفریحاتمان با دختر های عمو این بود که برویم سر چاه.

چاه که می گویم تصورتان به یک دهنه ی گرد نرود که دورش را سنگ آن را می خوانند و پا می کوبند.