نخل ها با ما قهرند!

ابوعمار دستش را روی شانه ی مرد سیه چهره ایی گذاشت که دانه های عرق با سقوطی آزاد از خرمن موج دار ابروهایش به کاسه ی خون چشم هایش می چکید.

درِ گوش هم حرف هایی را ردوبدل کردند و به میان نخلستان خزیدند، - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی:  در شمارش، نفر به حساب می آید آنقدر که شبیه آدمیزاد است! آه و دست های زمختش را با هم به تن نخلِ بی ثمر حیاطشان کوبید و آتش را به دامن سپید سیگار دست ساختش انداخت، بوی تند پِهِن می داد؛ حلقه های دود بی مهابا توی هوا اوج میگرفت و میرقصید و محو میشد مثل رویاهای عمار که کلافه، زمین را لگد می کرد و برای آخرین بازمانده ی گله شان شاخ و شانه می کشید: کوری مگر؟ پایت را توی ظرف آب می زنی و مَع ع ع ع ع؟ خاک بر سرت! شلاق شرجی پنجاه و چند درجه برای هیچ کس اعصاب نگذاشته بود، عمارِ جوان با این حال نزار که جای خودش را داشت.

ام عمار شیله اش را تا زیر دماغ تیغه ای قوس دارش بالا کشید و با خنده به زیر سایه راهنمایی ام کرد: به خل بازی هایش دل نده! از وقتی دخترعمویش دانشگاه قبول شد و رفت شهر، قاطی کرده و به جان این زبان بسته افتاده است.

استکان های کمرباریک را در کاسه ی استیل چرخاند و چای شان کرد، یک شب غلیظ که حالا روبه رویم گرفته بود و کنارش ابرهای قندی تعارف می کرد: نخوری دلخور می شوم! چای عصر تنهایی نمی چسبد .