این دل تنگم غصه ها دارد...

حوالی پسین روز عاشوراست و پدر می گوید: بیا برویم برای چک چکو.

شش هفت سال بیشتر ندارم دو تکه چوب قدیمی را بر می دارد و روانه میدان مرکزی شهر استهبان (آبپخش) می شویم.

- یا ساقی کوثر.

به راستی برای میرزا فتح الله کل یوم عاشورا بود و دفترچه نوحه و چک چکوی قدیمی اش هم همیشه در محل کسب کار در کنارش می گذاشت.

با گذشت زمان هر ساله آن حلقه ی انس روز عاشورا بیشتر شد ولیکن هنوز فناوری صوتی آنچنان پیشرفته نبود که میکروفون بی سیم دست نوحه خوان های این آیین سنتی باشد بنابراین بلندگوی دستی در اختیار مرحوم میرزا فتح الله مهدی پور، مرحوم مشهدی محمد علی دادور، مرحوم سید محمد غنضنفرپور، مرحوم مشهدی اکبر مروتیان و آقای خلیل گیو قرار می گرفت تا نوحه ها را برای جمعیت عزادار بخوانند، خدا رحمت کناد خادم اباعبدالله مرحوم محمد سودمندفر هم همیشه خالصانه بدون خود نمایی دغدغه برپاییِ این آیین ها را داشت و بستر را برای برگزاری این مراسم در آن زمان فراهم می کرد.

از پدر نقل شد که این آیین و همچنین سینه دوری در ایام دهه عاشورا از محل آبپخش شروع می کردیم و به سمت منزل مرحمت میرزا محمد رضا نعیمی که محل برپایی روضه خوانی ایام محر و صفر بود، می رفتیم.