آغوش بازِ «محراب های مادرانه» در کوچه پسکوچه های شهر/ وقتی مادران با ساخت مسجد، ناجی محله «اسمش را نبر» شدند!

«مادرم نذر کرده بود اگر خدا فرزندی به او عطا کند، به شکرانه اش در محله ای که چندان خوشنام هم نیست، یک مسجد می سازد.

خواهرم که به دنیا آمد، مادرم نذرش را در دل محله ای ادا کرد که کسی جرأت نمی کرد در مقابل مشروب فروش ها و کاباره چی هایش کوچک ترین اعتراضی کند.

- گروه جامعه خبرگزاری فارس- مریم شریفی؛ مادرم نذر کرده بود اگر خدا فرزندی به او عطا کند، به شکرانه اش در محله ای که چندان خوشنام هم نیست، یک مسجد می سازد.

خواهرم که به دنیا آمد، مادرم نذرش را در دل محله ای ادا کرد که کسی جرأت نمی کرد در مقابل مشروب فروش ها و کاباره چی هایش کوچک ترین اعتراضی کند.

در میان خانه های نورانی که در کوچه پسکوچه های شهرهای ما سوسو می زنند، بعضی هایشان داستان های شیرینی دارند از جنس قصه های شب مادران.

در میان مسجدهای کوچک و بزرگی که سال ها و بلکه قرن ها مایه آرامش مردمان این سرزمین بوده، بعضی هایشان انگار تو را می برند به آغوش گرم مادرانی که هیچ وقت دل نگرانی هایشان برای فرزندان این آب و خاک تمامی نداشته.

30 مرداد، روز جهانی مساجد، بهانه مبارکی است برای مرور داستان مساجد کوچک، ساده و شاید محقری که با مهر مادری بانوانی بنا شده که افق نگاهشان فراتر از خود و خانواده کوچک خودشان، معطوف به تمام جامعه بود.