مالان تو شاهد باش!

تولد یک سالگی پرتو اگر برای هرات و مردمش خوش یُمن بود، برای خودش شگون نداشت.

نوزده سال قبل که جهان خانم مادر پرتو همراه شوهرش شیرمحمد در کنار مردم، - طالبان را از هرات بیرون کردند، در همهمه و آشوبِ شورش، مادرش اسیر طالب های فراری شد که به دل کوه های شرق زدند.

سیدشهاب الدین طباطبایی در روزنامه شرق نوشت: همین حالا نامه اش را پیدا کردم، زیر طاقِ دهم، لای شکاف کوچکی که انگار از صدها سال پیش دلدادگان دور از چشمِ دنیا نامه های عاشقانه شان را همین جا ردوبدل می کرده اند.

چرا زودتر اینجا را ندیدم.

از پریشب تا الان انگار یک عمر بر من گذشت.

چند جمله آخرش را صد بار خواندم.

آخرین بار اینجا بالای همین طاق ها روی پلِ مالان از هم خداحافظی کردیم، با بوسه ای کوتاه تر از هر شب، همین جا که حالا آشفته و بی قرار، امیدوارانه نامه اش را برای چندمین بار می خوانم تا چیزی از قلم نیفتد.

روی همین پلِ افسانه ای هر شب حرف ها و بوسه ها ی مان را رد و بدل کردیم.

هر بار زیر یکی از این طاق ها از نو عاشق می شدیم، بوسه های هر طاق مزه دیگری داشت، از شش ماه پیش که اینجا وعده دیدارهای مان شده بود، هر شب زیر سقف یکی شان با هم عشق می کردیم.

آخرین بار چهارشنبه بود، زیر طاقِ سیزدهم، همان که چند بار مرمت شده بود، شب از همیشه لَوَندتر بود، انگار باریکه ماه بالای هریرود آمده بود �