نگاهی به خداباوری در ایران باستان

پژوهشگر و باستان شناس خراسانی با اشاره به پیشینه خداباوری در ایران باستان، گفت: اساطیر و محرمات دو عامل اساسی در حفظ و بقای دینداری و خداباوری در طول تاریخ بوده اند.

- رجبعلی لباف خانیکی در نشست تداوم فرهنگی که شامگاه گذشته، 1 شهریور ماه، با موضوع نمادشناسی اندیشه های ایران باستان و بازتاب آن در عرفان اشراقی؛ خداباوری در ایران باستان توسط موسسه خردسرای فردوسی برگزار شد، اظهار کرد: باستان شناسی ثابت کرده است که انسان از یک میلیون سال پیش با نخستین ابزار سنگی که ساخت راه خود را از حیوان جدا کرد، یعنی یک مسیر اندیشمندانه نسبت به حیوان پیش گرفت و به زندگی خود ادامه داد، اما صرفاٌ ابزار نتوانست به انسان تکامل فرهنگی دهد، بلکه تنها توانست در مقابل حیوانات و انبوه خطراتی که وجود داشت تا حدودی او را ایمن کند.

وی ادامه داد: همچنین بر اساس کاوش های باستان شناسی که در سال 1856 در دره نئاندرتال کشور آلمان صورت گرفت، باستان شناسان توانستند به نوعی از معیشت انسان -متفاوت از گذشته و آینده- پی ببرند که مربوط به دوران کهن سنگی دیرین که از حدود 85 هزار تا 40 هزار سال پیش است، برمی گردد.

به انسان های این دوره نئاندرتال نیز گفته می شود.

از 40 تا 35 هزار سال پیش، انسان مرحله تحولی را نسبت به نئاندرتال ها پیدا کرد و به انسان خرمندتری تبدیل شد.