جهانت آباد ای جانِ در التهاب  

کتابش که تمام شد، اسمش را «از دشت لیلی تا جزیره مجنون» گذاشت.

در حقیقت مجنون خود او بود و لیلی، سرزمین غرق خونش.

سرزمینی که دردها و رنج های آن برایش مهم تر از رنج های بیشمار خودش بود.

- امروز چهلمین درگذشت محمدسرور رجایی است.

شاعر و نویسنده و پژوهشگر دل سوخته ای که افق فکری اش فراتر از مرزهای جغرافیایی میان ایران و افغانستان بود.

نوید نوروزی، پژوهشگر تاریخ شفاهی و نگارنده کتاب ابوعلی کجاست؟ در مطلبی به شخصیت فکری و فرهنگی وی پرداخته است.

توی عکس های هارد نگاه می کردم.

پُر از سنگ مزار بود.

هر مزار با نوشته ها، نوع سنگ و نقش هایی که بر آن بود روایت هایی را در ذهنم تداعی می کرد.

شبیه حافظه گوشی خودم بود که پر از سنگ مزار شهدا و جعبه آینه ها و فرهنگی بود که مادران شهدا برای نسل های آتی به یادگار گذاشته بودند، اما یک تفاوت مهم وجود داشت.

تصاویر هارد همه متعلّق به شهدای افغانستان بود.

شهدایی که روی مزارشان نوشته بود محل شهادت شلمچه.

طلاییه.

جزیره مجنون و.

من از قدیم، دوستان افغانستانی خوبی داشتم که به خاطرشان سعی کرده بودم اطلاعات بیشتری از این کشور به دست بیاورم و این عکس ها جرقه ای برای ارتباط بیشتر با عکاس شان بود.

او را می شناختم، محمدسرور رجایی.