مجسمه داوود؛ نماد قدرت و زیبایی

مجسمه داوود اولین و شاخص ترین بیانیه در ستایش پدیدارشناختی انسان در آغاز عصر افول اسطوره ها، قدیسین و قهرمانان افسانه ای است.

این اثر عظیم به ارتفاع 5.

- 17 متر، سه برابر قد طبیعی انسان، به تنهایی نماد تحول ژرفی است که در عصر رنسانس تحقق یافت و در پیامد آن فیگور انسان با تاکید بر جزییات و تناسبات بدن، جایگزین پیکره های اساطیری و تمثال های مذهبی در دنیای آفرینش های هنری شد.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، علیرضا سمیع آذر، پژوهشگر تاریخ در یادداشتی درباره مجسمه داوود اثر میکل آنژ ضمن اشاره به نکته بالا، این چنین نوشته است: براساس روایت مشهوری در کتاب مقدس داوود، از پیامبران بین اسراییل، در نبردی نابرابر، بدون سلاح و تنها با قلاب سنگ، جالوت شرور و غول پیکر را از پای درآورده و با شمشیر خود او سرش را از بدن جدا می کند.

این روایت انجیلی محملی بود برای میکل آنژ جوان که مجسمه داوود را در مقیاسی بزرگ، لیکن در هیبتی کاملاً انسانی، خلق کرده و این اسطوره کتب مقدس ادیان آسمانی را به آیکون جاودانه ای در تاریخ هنر مبدل سازد.

داوود گرچه الگوی کاملی از شجاعت بی نظیر، قدرت غیرمنتظره و استقامت شگفت انگیز بود، اما اثر میکل آنژ بیش از آن که تندیسی در ستایش این شخصیت باشد، به نمادی از جمهوری فلورانس به عنوان یک دولت شهر مستقل بدل شد.