همه گیری همه ما را تا سرحد مرگ خسته کرده است

قرنطینه که شروع شد، خیلی ها نفس راحتی کشیدند.

برای مدتی از دستِ رفت و آمدهای فلاکت بارِ اول صبح، و نشستن پشت میزهای کسالت بار اداره خبری نبود.

- کار در خانه راحت به نظر می رسید و خبری از همکارها و رییس های ناخوشایند هم نبود.

بیونگ چول هانترجمه: محمدحسن شریفیان / فصلنامه ترجمان مرجع: Nation بیونگ چول هان، نیشن - کووید 19 آینه ای است که بحران های جامعه مان را باز می تاباند و نشانگان آسیب شناختی ای را که پیش از همه گیری وجود داشته اند مشهودتر عرضه می کند.

یکی از آن ها خستگی است.

همه ما به نوعی احساس می کنیم که خیلی خسته ایم، خستگی ای بنیادی که مثل سایه همه جا و همه وقت همراه ماست.

اما طی این همه گیری حتی احساس خستگی بیشتری کرده ایم.

بطالتِ تحمیل شده به ما در زمان قرنطینه خسته مان کرده است.

بعضی ها ادعا می کنند که ممکن است زیبایی فراغت را از نو کشف کنیم و از سرعت زندگی کاسته شود.

درواقع، آنچه بر زمان قرنطینه مسلط است نه فراغت و آهستگی، بلکه خستگی و افسردگی است.

چرا این قدر احساس خستگی می کنیم؟ امروزه خستگی پدیده ای جهانی به نظر می رسد.

ده سال پیش، کتابی به نام جامعه فرسودگی1 منتشر کردم و در آن خستگی را به مثابه بیماری ای وصف کردم که جامعه نئولیبرال موفقیت‏محور‏ 2 از آن رنج می برد.