آواز شجریان، آوای حزین ایرانی گری است

چرا شجریان صدای ملت ایران بود؟ شاید چون دهه 60 بیش از حد اندوهبار بود و آواز غمناک شجریان جور دیگری بر دل ها نشست.

شاید چون شجریان اشعار حافظ و سعدی را می خواند و ایرانی گری بیشتری در تار و پود آوازش بود.

- عصر ایران؛ هومان دوراندیش- یکسال از خاموشی ابدی شجریان گذشت.

خاموشی شجریان البته شبیه خاموشی حافظ و سعدی است.

حافظ و سعدی هم دیگر شعر تازه ای نمی گویند اما آنچه سروده اند، در تار و پود فرهنگ ما تنیده شده.

صدا و آواز شجریان هم آوای حزین و عمیق ایرانیت و است.

وقتی که آوازش با کمانچه کیهان کلهر این بیت را به جانت می ریزد: دل ز دستم رفت و جان هم بی دل و جان چون کنم/ سرّ عشقت آشکارا گشت پنهان چون کنم، گویی از اعماق تاریخ کویری و عشق خیزِ ایران زمین، جان کلام انسان ایرانی را بازگو می کند.

یا وقتی که این بیت درخشان سعدی را به رشته تحریر می کشد: بی حسرت از جهان نرود هیچ کس به در/ الّا شهید عشق به تیر از کمان دوست.

جایگاه شجریان در آواز ایرانی، بی اغراق همانند جایگاه رفیع حافظ و سعدی در غزل فارسی است.

این از بختیاری ما بود که در دورانی می زیستیم که او می خواند.

صرفا از این جهت که به دلیل قرب زمانی و مکانی، با او رابطه عاطفی عمیقی پیدا کردیم، او را از نزدیک دیدیم، گاه در کنسرت هایش حضور پیدا کردیم، گاه او را در خیابان های تهران و جاده های ایران �