آیا باید ازصلح و آینده بشر نومید شد؟/حفظ صلح تا کی وکجا ممکن است؟

درست است که در جهان کنونی از صلح گفتن و به صلح امید بستن بسیار دشوار است اما وجود آدمی یکسره کین و کین توزی نیست بلکه گل او را با عشق سرشته اند.

- به هر دلی مهابت ندای او برای اهل فلسفه سخن گفتن از صلح همواره کاری بسیار دشوار بوده است.

متفکران و فیلسوفان از هراکلیتس تا هگل و نیچه به عنوان تماشاگران و شاهدان تاریخ ناگزیر باید گواهی میدادند که تاریخ سراسر جنگ بوده است و در زمان ما نیز از وقتی جنگ بین الملل دوم پایان یافته همواره تاکنون در نقاطی از مناطق جهان دود آتش جنگ فضا را تاریک و خوفناک می کرده است.

از سوی دیگر اگر این تماشاگر و شاهد تاریخ به تعبیر کانت به بانگ باطن خود رجوع کند میشنود که جنگ این حادثه زشت و آزاردهنده و ویرانگر را مطلقاً محکوم باید کرد و صلح را به هر قیمت نگاه باید داشت ولی آیا اشخاص و افراد و حتی سیاستمداران میتوانند راه جنگ را ببندند و از آن جلوگیری کنند.

در سال 1932 آلبرت انیشتین فیزیکدان نامی فکر میکرد با دعوت مردمان به صلح و قانع کردن جنگافروزان از طریق استدلال و دعوت به اندیشیدن میتوان از فاجعه جلوگیری کرد.

او در نامهای از فروید پرسید آیا راهی برای نجات از فاجعه جنگ وجود دارد؟ فروید در جواب نوشت که جنگ اقتضای طبیعت انسان است زیرا او غریزه مرگ و ویرانگری (تاناتوس) را با خود دارد اما در پایان نامه اظهار ا�