پایانی بر سال های گمنامی و چشم به راهی/ خلیل در آغوش مادر آرام گرفت

نوشتن از مادران شهدای گمنام سخت است؛ درک کردن چشم انتظاری هایشان کار کسی که این درد را تحمل نکرده نیست.

- ایسنا/خراسان شمالی نوشتن از مادران شهدای گمنام سخت است؛ درک کردن چشم انتظاری هایشان کار کسی که این درد را تحمل نکرده نیست.

پایان 39 سال چشم انتظاری مادر شهید و دست تقدیری که به نظر می رسد آستین های همتش را بالا زد تا گمنامی را از مزار کبود شهید پاک کند و نام و نشان واقعی اش را با خط خوش حکاکی کند؛ همان نام زیبایی که پدر در گوش او اذان و اقامه زمزمه کرده بود؛ خلیل فلک رفعت.

داستان بوی پیراهن یوسف ، روایتی است از صبوری مادران شهدای مفقودالاثر، داستان عجیب صبوری و سال ها چشم انتظاری فرزندی که دقیقا نمی دانی کی و کجا برای دفاع از خاک و ناموس خود جان داده است.

و چه بسیارند مادرانی که سال های سال است در انتظار بوی پیراهن یوسف خود چشم به در نشسته اند و هر یک به طریقی دل خود را آرام می کنند تا روز موعود دیدار با فرزندشان از راه برسد.

تنها مادری که خود را به دیدار فرزندی در حد تکه ای از پیکر او قانع کرده باشد، این جنس از انتظار را درک می کند! خیلی از مادران شهدا هستند که هنوز هم که هنوز است پیکر فرزندشان را ندیده اند، خیلی از آن ها دیدار با فرزندشان را به آخرت موکول کرده اند و بسیاری از آن ها در آرزوی یک بار دیدن پیکر فرزندشان زندگی می �