خانواده آرمان و غزاله را قضاوت نکنیم! خودمان بودیم چه می کردیم؟

کدام یک از ما می توانیم جای مادری باشیم که 8 سال دخترش را از دست داده است و نمی داند پیکر او کجاست؟ - خانواده آرمان و غزاله را قضاوت نکنیم! خودمان بودیم چه می کردیم؟ کدام یک از ما می توانیم جای مادری باشیم که 8 سال دخترش را از دست داده است و نمی داند پیکر او کجاست؟ عصرایران؛ مصطفی داننده- داستان آرمان و غزاله با یک اعدام به پایان رسید.

غزاله در تاریخ 12 بهمن ماه سال 1392 برای مراجعه به دکتر از خانه بیرون رفته و هیچگاه به خانه بر نمی گردد؛ با بررسی های پلیسی معلوم می شود که آرمان پسرک 17 ساله آخرین کسی بوده که غزاله را ملاقات کرده است.

این آخرین ملاقات با قتل غزاله همراه بوده.

آرمان در اعترافات خود گفته بود: من وقتی دیدم کسی در خانه نیست، غزاله را به خانه دعوت کردم.

اما او وقتی به خانه مان آمد و گفت که قصد دارد برای همیشه مرا فراموش کند، خیلی عصبانی شدم، بین ما مشاجره لفظی درگرفت و وی را هل دادم، سرش به جایی خورد، سپس با میله بارفیکس نیز چند ضربه به او زدم.

آن جا بود که متوجه شدم غزاله نفس نمی کشد.

آرمان بعد از این اتفاق؛غزاله را داخل چمدان بزرگی قرار داد و بعد آن را به سطل زباله خیابان میرداماد انداخت، سپس به خانه بازگشت و سعی کرد همه آثار جرم را از بین ببرد.