به یاد مردی با نغمه های بهشتی

اهل فن نیک می دانند که او بیشتر از 4 مقام از مقامات عربی که بیات، صبا، رست و تا حدودی چهارگاه باشد، برای تلاوت های خود وام می گرفت و از این روست که ژرفای تأثیرگذاری او را بیش از هرچیز مرهون معنامحوری تلاوت ها و صوت جاودانه اش می دانند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، سید محمدحسین لواسانی در یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: سن و سالی نداشتم؛ آنقدر که هنوز میتی کومان و چوبین جذاب ترین سرگرمی آن روزهای من محسوب می شد؛ بچه مدرسه ای نوپای شاید 8یا 9ساله بودم که آوای آسمانی او از شورانگیزترین نغماتی بود که محیط خانه و البته بسیار بیش از آن، فضای قلب مرا سخت به خود مشغول می کرد.

همان سال ها بود که سوره مریم آنچنان در دلم نشست که شب های بلند، واکمن به دست با دلدادگی تمام آنچنان به طراری نغمه ها و مقامات آن گوش می سپردم که نه خیال او بیرون رود و نه خواب درآید؛ درست شبیه به سر عشق و حکایتی که از دهانش به گوش جان آمد.

حالا و این روزها که پاییز از آخرین تلاش های خود برای زرد کردن بر و روی درختان و به رخ کشیدن هوای مرموزش دست نمی کشد، در حوالی سی وسومین سالگرد درگذشت صاحب آن نغمه های بهشتین هستیم تا دگربار صوت آسمانی اش، آرامش پس از توفان مرگ و تدفین باشد؛ آنجا که گریه و شیون جای خود را به سکوت و تامل می دهد.