عشقی که «باران ساز» است

شعر، به ما گفته بود که در شهری به نام دمشق، بعد از وقوع قحط سالی، عشق هم فراموش شد و تئاتر «باران ساز»، به ما می آموزد که در هر جغرافیایی، این فراموش کردن عشق است که قحط سالی می آورد.

- ایسنا/اصفهان شعر، به ما گفته بود که در شهری به نام دمشق، بعد از وقوع قحط سالی، عشق هم فراموش شد و تئاتر باران ساز ، به ما می آموزد که در هر جغرافیایی، این فراموش کردن عشق است که قحط سالی می آورد.

میثم کیان که این روزها تئاتر باران ساز به کارگردانی و دراماتورژی او در تماشاخانه ماه اصفهان در حال اجراست، به ایسنا می گوید: دغدغه من دغدغه ارتباط انسان و طبیعت است.

ما بخشی از طبیعتیم، اما این مسئله را مدام فراموش می کنیم، چراکه ذهن خردمندمان می پندارد، می تواند بر همه چیز، حتی معنویت و طبیعت، تسلط پیدا کند.

او ادامه می دهد: پیش تر در تئاتر مالی سویینی با روایت کردن زندگی زنی که در نابینایی ارتباط خوبی با اطرافیان و طبیعت پیرامون خود داشت و بعد از انجام عمل بینایی این موهبت را از دست داد و بعد، در تئاتر شاید نجات یابیم با نشان دادن پرنده های قفسی که مفهوم آزادی را درک نمی کردند و به آب و دانه ای که به آن ها داده می شد خو گرفته بودند به این دغدغه پرداخته ام و تئاتر باران ساز ، نوشته ریچارد ناش، سومین اثری است که با همین مضمون اجرا می کنم.