«جوشش چشمه های امید در زمین خشکیده اشتغال»

فردی را تصور نمایید که دارای همسر و فرزند بوده و نان آور خانواده خود می باشد، اما به هر دلیلی به مدتی حبس محکوم شده است.

زمان سپری نمودن ایام محکومیت، احتمالاً بزرگترین دغدغه ذهنی او وضعیت خانواده اعم از مشکلات امرار معاش آنان باشد؛ اما سوای از این ناراحتی ها، طرفه داستان غم انگیز وی اتفاقاً آن زمانی است که از زندان آزاد می شود: آغاز عصر جدیدی از زندگی که همگان به دید یک سوء سابقه دار او را می نگرند و نه فقط محل کار قبلی حاضر به پذیرفتن مجدد وی نیست، که اغلب مواقع یافتن شغل جدید نیز برای او و سایر هم نوعانش تقریباً غیر ممکن خواهد بود.

این موضوع یکی از معضلات بزرگ جامعه است که نیازمند دقت نظر، بررسی بیشتر، و چه بسا تغییراتی در قوانین استخدامی می باشد.

حال در چنین شرایطی، چقدر ارزشمند است اگر ببینیم که یک کسب و کار، بر خلاف سایر همتایان خود، اتفاقاً فقط افرادی را استخدام می کند که دارای سابقه حبس باشند.

در ادبیات نوین کارآفرینی، به چنین موردی کسب و کار اجتماعی می گویند.

اصطلاح کسب و کار اجتماعی (Social Business) نخستین بار توسط محمد یونس، برنده جایز صلح نوبل سال 2006 مطرح شد و به کسب و کاری اطلاق می گردد که در عین اینکه به دنبال کسب سود است، تأکید بر حل حداقل یک معضل اجتماعی نیز دارد.