خوانشی گذرا بر «جوکر»

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ـ یادداشت - محسن سلیمانی فاخر وقتی یک برنامه، ایده و تفکر تازه ای ندارد و بر اساس انگیزه های فرامتنی پررنگ تری تولید می شود، همه چیز می شود بهره فردی، تلقین، دور شدن از واقعیت.

آدورنو تنها راه گریز از این چرخه معیوب فرهنگی را روی آوردن به خصلت هایی چون پیش بینی ناپذیری، دوری از تکرار کاذب و پیروی نکردن از الگوهای مشابه یا یکسان می داند که به تقویت ذهنیت خلاق و نوآور مخاطب و در نتیجه فردیت و عقلانیت راستین می انجامد.

جادو و سِحر عکس العمل و ری اکشن در کمدی به تولید آثار درخشانی منجر شده است برای آنکه شوخی و خنده، اساسا در ری اکشن خلق و منتقل می شود.

اما در جوکر این ظرفیت مغفول مانده است؛ چراکه تلاشی برای ارتقاء کیفیت و احترام دوچندان به مخاطب صورت نگرفته است.

در جوکر چندین شبه سلبریتی می آیند که با اکشن هایشان باعث شوند تا خنده از دیگر رقبا بگیرند، رقبایی که به ظاهر همان کمدین هایی هستند که در کادر وجود دارند اما در عمل مردمی هستند که بابت این برنامه هزینه می کنند.

مهمان هایی که همه شان، همه جا ظهور و بروز می کنند و از همان دایره انتخاب می شوند، هم در مافیا هستند، هم خندوانه ، در تاک شوهای رنگارنگ شبکه نسیم به مناسبت های ملی و مذهبی حضور دارند، هم در تلویزیون اند، هم در سینما و مابقی هنرمندان �