تابوت هایی که حرف داشتند/روایتی از تشییع شهدای گمنام در نوشهر + عکس و فیلم

به میدان اصلی شهر رسیدم همان جا که برای چند آلاله منتظر شان بودیم، چند خانم با مجمع تزیین شده، مردم با یک شاخه گل و دوربین هایی که روشن بود؛ از چه چیزی می خواستند فیلم بگیرند؟ تابوت هایی که حرف داشتند.

- خبرگزاری فارس مازندران ـ زینب پورمرادی مگر می شود بعد از 40 سال مردن حرفی برای گفتن داشته باشید! من امروز تشییع متفاوتی را دیدم؛ تابوت هایی با چند تکه استخوان که درس زندگی و شهامت می آموختند، تابوت هایی که بدون هیچ کمکی ایستادند و در برابر سیلی روزگار سینه سپر کردند.

    برای تعبیر رویاهای ندیده در اضطراب و نگرانی و به نیت زیارت میدانی رهسپار جاده ای شدم، همان جاده ای که مادران با چادری که با دندان آن را حفظ می کردند به بدرقه جوانان شان می رفتند، تا رسیدن به میعادگاه فاصله زیادی نداشتیم، من ساده انگارانه فکر می کردم اولین کسی هستم که برای تشییع آمده ام اما خیابان پوست ترکانده بود و آدم ها می جوشیدند.

  یعنی مادرشان کجاست؟ دیده اید عزیزی را که بعد از چند سال برگردد و تمام خاطرات تلخ و شیرین را یادآور شود مادر چطور به آغوشش می کشد و دور قد و قامتش می گردد؟ قول می گیرد که برای همیشه بماند و نرود؟   صدای قلب ها را می شنوم، به هر طرفی که نگاه می کنم همه منتظریم! اما دل این همه آدم که برای چند تکه استخوان نباید به آشوب بیفتد؟ انگار د�