روایت هایی از علاقه آیت الله طالقانی به آواز

باور عمومی این است که هنر، روح لطیف می طلبد یا حداقل آن را این گونه می پرورد و سیاست برعکس از جنسی سخت و خشن است و روانی متناسب با خود را به هماوردی می خواند.

- ازاین رو برای عموم همنشینی سیاست و هنر در یک نفر جمع اضداد تصور می شود که حتما کمیت یکی لنگ خواهد زد.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه شرق در ادامه نوشت: اما تاریخ خلاف باور عموم را ثابت کرده است.

ما هم هنرمند حرفه ای داشته ایم که دستی در سیاست داشته و هم سیاست مدار حرفه ای که هنر دل مشغولی اش بوده.

داشته ایم که هم هنرمند حرفه ای بوده هم سیاست ران حرفه ای.

هنرمندان بسیاری وجود دارند که سیاست در زندگی آنها نقشی تعیین کننده بازی کرده و آثار و حتی سرنوشتشان را هم تحت تأثیر قرار داده است.

چهره های بسیاری از حوزه شعر و ادبیات معاصر ایران به ویژه دهه 20 تا 50 درگیر سیاست شدند ولی سیاست به معنی حرفه ای عبوری گذرا بر زندگی آنها داشت و در نهایت شاکله هویتی آنها با پسوند و پیشوند سیاست تعیین نشد.

برعکس برخی که سیاست حرفه و شناسای اول و آخر آنها شد، حتی اگر شاعر، نقاش یا نویسنده خوبی هم شدند.

محمود دولت آبادی درباره روی آوردن سیاسیون به هنر گفت: من مسائل سیاسی را در جامعه خودمان دنبال کرده ام اما هرگز سیاسی نبوده ام و خودم را بیشتر یک نویسنده اجتماعی می دانم.