آخرین سنگر، زبان است !/ زبان فارسی قربانی است نه مهاجم

 نمی توان و نمی باید گسترش زبان فارسی را ساده سازی کرده و مثلا به سیاست های رضاخانی فرو کاست و چشم بر شاعران پارسی گوی هند و عثمانی در سده های قبل از او و نیز ارتباطات درون و فر مرزی حوزه زبان فارسی فرو بست.

- م.

اکبری دیده از آتش دل ، غرق در آب است مرا کار این چشمه ، ز سرچشمه خراب است مرا (سلطان سلیمان قانونی ، پادشاه عثمانی ملقب به سلطان سلیمان اول/ محتشم، 1494-1566 م،تخلص:محبی) بر اساس الواح و سایر شواهد باستان شناسی ، می توان دریافت که از حدود پنج هزار سال پیش، گونه ای از ارتباطات کلامی و نوشتاری (بازبان میانجی یا Lingua Franca ) بین باشندگان پراکنده ، درگستره جغرافیایی فلات ایران وجود داشته است.

نقطه عطف شاید ، دوران هخامنشی است که فارسی باستان زبان مدیریت 32 ساتراپی (استان) ایران است که حدود 45 درصد جمعیت وقت جهان را شامل می شود.

همان گونه از الواح برمی آید هر چند فارسی باستان، زبان اصلی بوده ،اما هخامنشیان به دلیل تفاوت زبانی ،با 3 تا 5 زبان میانجی دیگر، با سرزمین های تحت حاکمیت خود ارتباط برقرار می کردند.

زبان هایی مانند بابلی (زبان سیاست آن روزگار) ، آرامی ، مصری باستان و عیلامی از جمله زبان هایی بودند که به ترتیب برای ارتباط با ساتراپی های مختلف در صحرای سینا ، سوریه، مصر و سایر قلمروهای فراسرزمینی آنان استفاده می شدند.